پرسشی در پایان سال 97: کجایند پیام‌ رسان‌های داخلی؟!

عصرایران؛ مصطفی داننده- بسیاری از روزنامه نگاران، تحلیل‌‎گران و ناظران سیاسی و اجتماعی، سال پایان یافتۀ97 را سال سخت اقتصادی نامیده اند. سالی که بسیاری از مردم ایران به سختی آن را سپری کردند. برخی که رسما زیر آوار قیمت‌ها مانده‌اند و کسی نیست دست آنها را بگیرد و از زیر خروار قیمت‌ها بیرون بیاورد.

آنقدر این مشکلات زیاد بود که بسیاری فراموش کردند سال 97، سال فیلتر شدن تلگرام هم بود. پیام رسانی که بسیاری از مردم از آن استفاده می‌‌کردند و به آن دل بسته بودند.

تلگرام فیلتر شد اما مردم همچنان پای او ایستادند و با فیلتر شکن دوباره دل به دل تلگرام دادند. خیلی از افراد و  رسانه‌های موافق فیلتر شدن تلگرام که با فیلتر شدن این پیام رسان، ترک تلگرام کرده بودند، دوباره برگشتند و کانال‌های خود را راه انداختند.

قرار بود با توجه به حمایت‌هایی که از پیام رسان‌های داخلی شده بود، آنها جای تلگرام را بگیرند. در روزهای ابتدایی فیلترینگ تلگرام، تبلیغات گسترده‌ای برای این پیام رسان‌ها انجام شد. تلویزیون برای پیام رسان‌های داخلی سنگ تمام گذاشت.

این پیام رسان‌های داخلی  مانند دریاچه‌های مصنوعی بودند که خوب مهندسی نشده بودند و بعد از مدتی آفتاب خوردن با کمبود آب مواجه شدند و کم کم خشک شدند.

با وجود تمام این تبلیغات بازهم مردم از این پیام رسان‌ها استقبال نکردند و به سرعت پیام رسان‌های داخلی از سکه افتادند. شاید در آخرین ساعت‌های سال 97، وقت آن باشد از مسؤولین مربوطه دربارۀ  هزینه‌هایی که برای این پیام رسان‌های داخلی شد، اعم از تبلیغات و تخصیص بودجه و تسهیلات، بپرسیم و اینکه خروجی آنها برای جامعه چه بوده است؟

می‌ توان از آنها پرسید الآن چند درصد مردم عضو آنها هستند؟ چرا با وجود این همه حمایت نتوانستند، تلگرام را از صحنه خارج کنند؟

تلاش برای حذف تلگرام نشان داد، چقدر بی‌برنامه تصمیم می‌گیریم بدون اینکه جوانب کار را بسنجیم. این همه هزینه، برای چه بود؟ مردم که هنوز از تلگرام استفاده می‌کنند و فیلترینگ هم نتوانست خللی در این کار ایجاد کند.

شاید نتوانستیم هر ایرانی را خانه دار یا ماشین دار کنیم اما با یک تصمیم به راحتی هر ایرانی را دارای یک فیلتر شکن کردیم! از بچه دبستانی تا پیرمرد بازنشسته در گوشی‌شان یک فیلتر شکن دارند. در حالی که همه می‌دانیم که بودن یک فیلتر شکن در گوشی یک نوجوان چه خطرهایی به دنبال دارد.

آیا مشکلات اقتصادی کشور هم به خاطر این سبک تصمیم گیری نیست؟ فکر می‌کنیم هنوز می‌شود با برخوردهای سلبی همه مشکلات را حل کرد. اگر هم این سبک در دهه‌های 60 و 70 جواب می‌داد اکنون اما در دهه‌ای که همه با یک گوشی هوشمند با جهان ارتباط دارند، تصمیم‌های سلبی جواب نمی‌دهد.

سال 97، سال سخت اقتصادی بود و سالی که نشان داد یکی از مهم‌ترین مشکلات کشور جدا از تحریم‌ها، تصمیماتی که بر آتش مشکلات بنزین می‌ریزد.

انفجار کنترل‌شده در شهرک منظریه خمینی‌شهر(اصفهان) اجرا می‌شود

تماشاخانه

سوزاندن گازهای سمی و مردمی که نمی‌توانند درست نفس بکشند / چه کسی می‌تواند اسید سولفوریک را تنفس کند؟ انتظار زیادی که از مردم غیزانیه دارند! (فیلم)

هوشنگ مرادی کرمانی: من ظرف شش هفت سال تمام سرپرست‌هام رو از دست دادم (فیلم)

فیلم های دیگر