دعوای آب تهران و سردرگمی شهروندان ؛ آیا تشویش اذهان فقط برای روزنامه نگاران است؟

عصر ایران - چندی پیش ماجرای آلودگی برنج های وارداتی سوژه ای خبر ساز و بحث برانگیز شد و در نهایت هم معلوم نشد که آیا واقعا برنج ها آلوده بودند یا نه ؟

حالا هم به نظر می رسد موضوع آلودگی آب تهران شبیه مورد برنج شده و در حالی که وزیر بهداشت روز یکشنبه اعلام کرد که آلودگی آب تهران به نیترات به سطح بالایی رسیده و از زنان باردار ، کودکان و سالخوردگان خواست تا از مصرف این آب خودداری کنند ، " محمد پرورش " مدیر عامل شرکت آب و فاضلاب تهران روز گذشته در جمع خبرنگاران با تکذیب خبر آلودگی آب تهران گفت که مردم تهران می توانند با اتکا به سخنان او با خیالی آسوده آب تهران را بنوشند.

همچنین وزیر نیرو نیز با اعلام اینکه نیترات کنونی در آب تهران کنترل شده است ، افزود تا کنون گزارشی مبنی بر اینکه نیترات آب تهران بالاتر از حد مجاز است ، وصول نشده است .

با وجود این اظهارات اما گزارش هایی نیز درباره آلودگی آب تهران منتشر می شود که مردم را نگران ساخته است ، از  جمله صحبت های صریح روز یکشنبه وزیر بهداشت و نیز نتایج تحقیقات عده ای از اساتید دانشگاه های تهران در این زمینه که همگی موید آلوده بودن بیش از حد مجاز آب بخش هایی از تهران به نیترات است .

حال ما رسانه ها می مانیم و مردم که مشخص نیست واقعا باید به کدام ساز آقایان خودمان را تکان بدهیم ؟ یعنی موضوعی به همین سادگی ( که به راحتی قابل اندازه گیری است ) امروز تبدیل به امری اختلافی شده که تفاوت روایت ها و گزارش ها درباره آن پدیده " از زمین تا آسمان " است !

این در حالی است که بحث های اینچنینی اساسا نیاز به جدل و دعوا ندارد و تشخیص آلودگی آب یا برنج و یا دیگر اقلام خوراکی و نوشیدنی به سادگی آب خوردن و حتی در آزمایشگاه های مدارس نیز قابل انجام است و نیازی به این همه جدل و دعوا و " گیج کردن و " مشوش کردن ذهن مردم نیست ؟

حال مسئولان خود انصاف دهند که آیا ما رسانه ها و روزنامه نگاران و خبرنگاران و وبلاگ نویس ها " تشویش اذهان عمومی " می کنیم ، یا این خود خانم ها و آقایان مسئول هستند که با اتخاذ مواضعی کاملا مغایر و متضاد با یکدیگر ذهن مردم را آن هم در مساله ای حیاتی به نام آب ، مشوش می کنند و مردم را در بلاتکلیفی قرار می دهند؟

ما به عنوان یک رسانه مسئولیت انعکاس بی کم و کاست اخبار و رویدادهای جامعه را داریم -  که البته مدت هاست که از حدود و ثغور این حق قانونی ما کم می شود و به قول شاعر :

هر شب کواکب کم کنند از روزی ما پاره ای
هر لحظه گردد تنگ تر سوراخ این غربال ها 

بگذریم !

ما به عنوان یک رسانه  به حرف های مسئولان اعتماد می کنیم  و مثلا  وقتی وزیر بهداشت می گوید که آب تهران به نیترات آلوده است ، به حرف این مقام عالی رتبه دولتی اعتماد کرده و آن را منعکس می کنیم و مطمئنیم که حتما وقتی " وزیری دهان می گشاید " پشت سر آن سخن ، کار کارشناسی ، گزارش های میدانی و دهها و صدها شواهد و مدارک مستند و مستدل وجود دارد ، غافل از اینکه گویی مسئولان ما با یکدیگر دعوا دارند و هنوز مرکب خبر اظهارات وزیر بهداشت خشک نشده ، مدیر عاملی دیگر و وزیری دیگر حرف هایی می گویند که از زمین تا آسمان با حرف های وزیر بهداشت در تناقض و تضاد است!

ما به عنوان یک رسانه موظفیم اظهارات هر دو طرف را بی کم و کاست منعکس کنیم ، اما آقایان و خانم های مسئول ! شما را به خدا کلاه خود را قاضی کنید و ببینید که چه بر سر اعتماد مردم آورده اید ؟ و با این اظهار نظرات متناقض و تایید ها و تکذیب های پی در پی چه اخلالی در زندگی مردم ایجاد کرده اید و اذهان بیش از 10 میلیون شهروند تهرانی را بازیچه دعواها و اختلاف نظرهای خود کرده اید ؟

چندی پیش ( حدود یک ماه پیش) استاندار تهران طی اظهار نظری گفته بود : " هر کسی که بگوید آب تهران آلوده است این مساله جرم بوده و قابل پیگرد است " ( نقل به مضمون )

آقای استاندارمحترم  به جرم بزرگ تری اشاره نکرده بود و آن جرم بزرگتر از نظر ما:  به بازیچه گرفتن عقل و شعور مردم  و مشوش کردن اذهان آنهاست.

وزیر نیرو و وزیر بهداشت هر دو عضو یک کابینه هستند و از سوی یک رییس دولت منصوب شده و از سوی یک مجلس تایید شده اند و هر هفته دور یک میز می نشینند و هر دو وزیر در قبال مصوبات دولت به طور برابر " مسئولیت مشترک " دارند ، بنابراین شایسته و روا نیست که در عرض کمتر از 24 ساعت دو گفته " بسیار " متضاد از اعضای یک کابینه و یک دولت بیرون بیاید و مردم در سرگردانی بمانند ، عده ای سودجو از این فرصت استفاده کرده و برای جیب مرد م کیسه بدوزند ، آب معدنی کم یاب و نایاب شود و قس علیهذا.

آقایان و خانم های  مسئول!

باور کنید که اگر مفهوم " تشویش اذهان عمومی " را بشکافیم ، شما خود با این قبیل اظهارات متناقض و متضاد بزرگ ترین مشوش کننده اذهان عمومی هستید ، در حالی که اگر ما روزنامه نگاران به درستی یا حتی اگر به سهو مطلبی نوشته و ایرادی را متوجه مسئولی کنیم ، یقه ما خیلی زود در چنگال دستگاه قضایی ، وزارت ارشاد و دستگاه های دیگر گیر است !

درپایان چون می دانیم که هیچ علاجی برای این درد بی درمانمان نیست ، فقط یک دعا می کنیم : " خدا به شما مسئولان انصاف دهد و به ما مردم صبر !