مهاجر غنایی تبار؛ فرشته سیاه ایتالیایی ها

عصرایران؛ احسان محمدی- ماریو بالوتلی مهاجم نوک ایتالیا که دیشب گل برتری لاجوردی پوشان را در پیروزی  2 – 1 مقابل انگلستان به ثمر رساند، در میان علاقه مندان فوتبال بر پاندولی از عشق و نفرت حرکت می کند. به او لقب سوپرماریو داده اند، مسلط در زدن ضربه به توپ، با توان تکنیکی خیره کننده و مهارت در زدن گل های خارق العاده از او بازیکنی تاثیر گذار ساخته است که هر تیمی دوست دارد او را در خدمت داشته باشد.

اما از سوی دیگر رفتارهای پرخاش گرانه اش بیش از اندازه شخصیتی متزلزل و غیرقابل اعتماد به او داده است. از او شکایت کردند که در زمان عضویت در تیم منچسترسیتی به سمت بازیکنان جوان این تیم «دارت» پرتاب کرده است! بعدها تصاویر درگیری فیزیکی او با مانچینی سرمربی تیم همه را غافل گیر کرد. بی نهایت پرخاش گر، غیر قابل پیش بینی و تندخو ست.

در ایتالیا می گویند یک روز مانچینی در پاسخ به این پرسش که آیا ماریو بالوتلی به روان پزشک نیاز ندارد گفته است: ماریو بی نیاز از مراجعه به روان پزشک است اما مربیانی که با او کار می کنند حتماً بعد از مدتی به روان پزشک نیاز دارند!

او از یک زوج مهاجر غنایی (توماس و رز باروآه) در پالرمو ایتالیا متولد شد. در دو سالگی به یک بیماری  جدی گرفتار شد که وضعیت خطرناکی را برایش ایجاد کرد، والدینش نیاز به کمک داشتند، وقتی ماریوی فقط 3 سال داشت پدر و مادرش با این پیشنهاد که یک خانواده ایتالیایی، خانواده بالوتلی، عهده دار مسئولیت ماریو شود موافقت کردند.

در ابتدا ماریو روزهای هفته را در کنار بالوتلی‌ها سپری می‌کرد و آخر هفته‌ها نزد خانواده خود باز می‌گشت. اما پس از مدتی قرار شد ماریو برای همیشه و به طور دائم با سیلویا و فرانچسکو بالوتلی که خانه بزرگ و مجللی در همان شهر داشتند زندگی کند. ماریو در خانه بالوتلی‌ها رشد کرد تا پس از سال‌ها و به شهرت رسیدنش خانواده غنایی اش درخواست بازگشت او را کردند. پیشنهادی که ماریو آن را نپذیرفت چون معتقد بود خانواده غنایی او را فقط به خاطر موقعیتی که به دست آورده می‌خواهند در غیر این صورت در طول سال‌های گذشته رفتار متفاوتی می‌داشتند!

زندگی او بیشتر به یک فیلم سینمایی شباهت دارد؛ آمیزه ای از خیال و واقعیت، جنجال و هیجان، موفقیت و رنج! با آن که رشد یافته یک خانواده ایتالیایی است اما به نظر می رسد کروموزوم های آفریقایی اش بر فرهنگ ایتالیایی که خانواده جدیدش به او یاد داده اند می چربد، همان فرهنگ سرکشی و بی قراری و شهرآشوبی!

شب گذشته او با ضربه سری زیبا ایتالیا را به یک پیروزی  دل چسب مقابل انگلستانی -که خوب بازی کرد- رساند. او در میان بازیکنان ایتالیایی که بیشتر به مدل های خوش استیل مجلات مُد شباهت دارند یک چهره متفاوت است.

 کسی یادش نمی آید که در سال های گذشته  فرشته نجات ایتالیا یک سیاه پوست بوده باشد، درست مثل زمانی که برای نخستین بار بازیکنان سیاه پوست در ترکیب انگلستان راه یافتند و سفیدهای نژادپرست آنها را هو کردند و صدای میمون در آوردند! این جادوی فوتبال است که دیوارها و مرزها را می شکند و جام جهانی ویترین به نمایش گذاردن این اعجاز است، اعجاز ورزشی که یک توپ می تواند به همه تفاوت های رنگ و نژاد و ظاهر و گفتار پایان ببخشد و یک تیم بیافریند.